Caesar

Alea facta est. De staatsgreep bleek een feit. Caesar was in de jaren negentig vanaf het eerste album Clean meteen een nederig stemmende mogendheid. Nieuw Nederlands Peil, leuk. Zilveren Harp, ook. Maar op een liedje als Ocean Sounds staat geen maat. Harten werden bij bosjes veroverd. En met het tweede album No Rest For The Alonely vielen ook de laatste dorpjes, Landgraaf en Biddinghuizen. 

Wie heeft heeft over Nirvana wanneer er een liedje als Situations Complications opstaat? 

Dat moet ook producer Steve Albini gedacht hebben, die besloot met de band te werken. Een nieuw millennium staat voor de oscura porta temporis. En precies als het leven onder de Rubicon begint te vervelen, trekt Caesar westwaarts. De namen van de bandleden worden voor het gemak maar vast aangepast en veranderd in Roald Von, Semmie Automatic en Claire Obscure. Het blijkt ijdele hoop. Beloofde land maakt schuld en de band doet wat alle bands zouden moeten doen, stoppen op het hoogtepunt met een verzamelaar die Before My Band Explodes heet. Hail Caesar!