Asfaltfeeën - Zwart Glimmend Chroom

Een asfaltfee is, behalve een puzzelsynoniem voor een straatprostituee, een onopvallend bloemetje dat in staat is om door asfalt heen te groeien. De band ontstond in 2009 uit de samenwerking tussen multi-instrumentalist Cor van Ingen en dichters Ellen Deckwitz en Ingmar Heytze. De naam was goed gekozen: de feeën staken af en toe de kop op als daar aanleiding toe was in de vorm van een optreden, en verdwenen dan weer voor onbepaalde tijd. Ellen Deckwitz verhuisde naar Amsterdam en promoveerde tot geregeld terugkerend erelid, de vaste bezetting werd uitgebreid met Johan Borger op gitaar en lapsteel en Julius Le Paon op vibrafoon. 

In de donkerste dagen van december 2018 doken de vier mannen Studio Moskou in vanuit de behoefte om vast te leggen wat er was. Zwart Glimmend Chroom is zowel het albumdebuut van Asfaltfeeën als het muzikale testament van Le Paon, die in september 2019 overleed. Als album is het een van de meest geslaagde voorbeelden van een Nederlandse crossover tussen poëzie en muziek: de combinatie van Fender VI bas, lapsteel en vibrafoon zorgen voor een uniek en prachtig klanktapijt onder de stem van Heytze, de poëzie vervloeit met de muziek tot instrument. Voor liefhebbers van An American Prayer van The Doors, de sferische filmsoundtracks van Ry Cooder en het ongebreidelde lyrische, muzikale experiment. 

Zwart glimmend Chroom beslaat negen nummers, niet meer dan 27 minuten. Het is een klein werk van liefde en verlies, om ’s nachts naar te luisteren op repeat, met uitzicht op sterren. Of om voorzichtig op te dansen, steeds dichter bij elkaar, de crisis uit.